Op stap met Op Stoapel 2018 – Dordrecht (verslag)

Elk jaar wordt er reikhalzend naar uitgekeken: de daguitstap van onze vereniging. Ook dit jaar weer met een aantrekkelijk programma. Dus een volle autobus met 60 reislustigen. Om 8:30 vertrokken we stipt op tijd aan het station van Temse.

Binnevnaartmuseum Dordrecht

Het was een rustig autowegritje tot Dordrecht, waar de Belgische vlag ons begeleidde naar het Binnenvaartmuseum, ondergebracht in een oude duwboot, gebouwd in 1963. Op de bus was onze groep reeds in vieren gesplitst. Welsprekende gidsen loodsten de groepen verder door de smalle gangetjes, de steile trappen en de lage plafonds. Maar wat een verzameling: maquettes van alle soorten schepen (waaronder een paar Boelschepen, onder meer de Mississippi).

Verder achtergrondfoto’s van de Rijn, gebruiksvoorwerpen uit de scheepvaart, kaarten,  teksten, motoronderdelen. Prachtig waren de restanten van een opgegraven binnenschip uit 1840, compleet met doorgeefluik-dwars-door-de-woonruimte voor lange voorwerpen.

Onderweg naar al dat moois kregen we deskundige uitleg over de binnenscheepvaart, over de noodzakelijke stuurkunst, over de manier waarop het verkeer werd geregeld en de weg werd gezocht, soms ook ’s nachts enz. Allemaal heel indrukwekkend. In onze groep waren een aantal mensen die zelf aan binnenvaart hadden gedaan en dus honderduit praatten over de voorwerpen, vaartuigen, gebruiken en vaarwegen uit hun verleden.

Intussen was de Nederlandse gastvrijheid reeds bewezen door een kopje koffie en een caketje, en ‘s middags door een gevarieerde broodjesmaaltijd.

Kinderdijk

Alles was goed getimed en op tijd en stond vertrok onze bus opnieuw, met bestemming Kinderdijk, werelderfgoed en dus druk bezocht door mensen van uiteenlopende origine.

Kinderdijk is een groot stuk vruchtbaar graasland dat regelmatig onder water liep (en loopt) en dus moet bemaald worden. Dat gebeurde daar door 19 windmolens die via een soort draaiend schoepensysteem water overhevelden naar hoger gelegen gebieden, hoge boezems geheten, die op hun beurt dat water afvoeren naar de rivier. De molenaar zorgde dat zijn wieken draaiden en voldoende wind vingen, waardoor een tandwielsysteem de draaiende beweging van de schoepen garandeerde. Het rendement van dit systeem was niet erg hoog zodat er meerdere molens langsheen het gebied werden gebouwd (rond 1740 en met de hand). Er staan er hier nog 19 (van de meer dan duizend die ooit in Nederland hebben gewerkt).

We gleden bij een mager zonnetje met een smal bootje langsheen de molens en hoorden deskundige uitleg, bezochten een molen (zeer klein voor de “kroostrijke” gezinnen van toen), met een aantal “alkoven” zodat men minstens ’s nachts een beetje warm kreeg tijdens de winters. Ze zijn thans vervangen door eerst stoommachines, later door grote Archimedesschroeven en elektrische pompen die veel meer water kunnen overhevelen.

Maar waar komt de naam “Kinderdijk” vandaan: we kregen geen afdoend antwoord. Waren het de kleinere dijken die inspireerden, of het verhaal dat een door een kat bewaakt mandje met een kind erin langs gleed? Het blijft een onbeantwoorde vraag. In een van de pomphuizen kregen we nog een film te zien, waarna de bus ons naar onze laatste pleisterplaats bracht: café De Klok.

We werden snel van bier of andere drank voorzien en konden nagenieten van onze mooie dag, en van het gezelschap. De terugreis verliep vlekkeloos, achteraan werd een poging gedaan om een cantus te verzorgen , elders werd al ingedut. Op het afgesproken tijdstip reden we Temse binnen.

Veel dank aan Paul en Eddy die de reis voorbereidden, op verkenning gingen en alles feilloos deden verlopen. En Caesar, onze chauffeur, hij voerde ons veilig rond.

Theo Baeke

Foto’ s: Lieven Muësen

Groepsfoto: Leo Schuitemaker