Met op stoapel, eindelijk naar zierikzee
Zierikzee, hoofdplaats van Schouwen-Duiveland, was lange tijd een belangrijke haven, toen de Westerschelde nog maar “een klein beekje” was. Zo vertelde Kees het ons tijdens ons bezoek aan het Stadhuismuseum. Alle vervoer over het water kwam voorbij en bracht de stad rijkdom. Voor de verkoop van meekrab, basis van rood in stoffen, had Zierikzee zelfs een monopolie. En dus kon een sjiek stadhuis worden gebouwd, compleet met een zoldering vol eiken balken in de vorm van een omgekeerde scheepsromp, een gerechtszaal met mooigroene tinten, en een waag. Er hangen ook tekeningen van een kerktoren, hoog en spits zoals de kathedraal van Antwerpen. Maar de geldkraan liep leeg en de toren bleef dik maar niet hoog.
Toen de Westerschelde ontstond viel Zierikzee in slaap, zodat we nu kunnen genieten van een intiem centrum met mooie huizen en winkeltjes en eettentjes.
Aan dat roemrijke verleden, gedragen door het water, herinneren tal van scheepsmaquettes, te zien zowel in het stadhuismuseum als in het havenmuseum, waar door vrijwilligers ook hard gewerkt wordt aan het herstel van oude schepen of dito scheepsmotoren.
Een en ander kon ons gezelschap wel interesseren, gesprekken met de aanwezige vrijwilligers waren intens en technisch. En water speelt in Nederland overal en altijd een rol. Dat bleek ook bij het bezoek eerder die dag aan het Watersnoodmuseum, een blijvende herinnering aan de helse storm die in 1953 enorme overstromingen veroorzaakte, met veel doden tot gevolg. De betonnen caissons waarin het museum is ondergebracht, en die oorspronkelijk gebouwd werden als drijvende aanlegsteigers bij de invasie in Normandië in 1944, zorgden er uiteindelijk voor dat de grote bressen in de dijken definitief konden gedicht worden. Het museum toont hoe het leven was op het eiland, wat ervan overbleef na de overstroming en wat werd gedaan om een herhaling – hopelijk – nooit meer te moeten meemaken (de laatste caisson toont hoeveel vragen we ons daarbij moeten stellen!)
Paul Bertolo had het allemaal kundig voorbereid, compleet met afspraken voor eten en bezoeken, en nog wat vrije tijd. Aan hem zij lof gebracht! Over de bus en de regen zwijgen we, is ook niet te voorzien. Tot de volgende reis dus.
Verslag: Theo Baeke
Foto’s: Eddy Van Grevelinge
