De Koningin der Badsteden omarmt Op Stoapel
Oostende heeft wat met water, dus stond het in de sterren geschreven dat Op Stoapel de steven van haar jaarlijkse reis ooit daarheen zou richten.
Eddy en Paul hadden alles haarfijn voorbereid, inclusief een vroeg vertrek, met een helemaal gevulde bus. Over dat vroege uur werd echter niet gezeurd, want het beloofde een zachte lentedag te worden, en dan is de zee altijd een aangename bestemming.
Gezien ons groot aantal, werd een groene en een rode groep gevormd, die opeenvolgend drie bezoeken zou afleggen. De Mercator, ons vroeger schoolschip, lag fier gerestaureerd op ons te wachten. Een technisch weinig overtuigend werkstuk, zo bleek, en met bijzonder weinig comfort, dat enigszins aannemelijk werd eens men wat hoger in rang was. Ook de zichtbaarheid vanaf de stuurpositie was maar beperkt. De verhalen over de fratsen die de bemanning soms uithaalde, waren echter wel uitgebreid.
Ook de gids van de Amandine had een hoop verhalen. Op deze IJslandvaarder werd tijdens de soms wonderbare visvangst weinig geslapen, de kou kon gevaarlijk zijn, de golven ook. Maar er werd goed verdiend, dat woog door. Nu houden Europese regels de IJslandvaarders vooral aan de ketting.
Het perfect raderwerk stokte een beetje bij de ploegenwissel voor de lunch, zodat de groene helft van het gezelschap, gezien de beperkte ruimte, voorrang kreeg op de rode helft (uiteraard).
We verzeilden in hoger gezelschap bij ons bezoek aan de Plate, nu museum maar eens de eerste koninklijke villa, gelegen in een mooi pand in de binnenstad. Louise-Marie en Leopold I vertoefden er regelmatig. Louise-Marie, zwak van gezondheid, hees zich regelmatig via de trap naar een hoog torenkamertje (of werd erheen gehesen, als het verhaal klopt). De kamer waar de eerste koningin overleed is in het huis nog te zien, compleet met afgeschermde ramen en spiegels zoals weleer de gewoonte was. In het pand is nu ook ruimte gemaakt voor de geschiedenis van Oostende, een aantal keren vrijwel compleet verwoest door oorlogsgeweld en steeds heropgebouwd of lang geleden, verdwenen in zee. Oostende trok door de koninklijke belangstelling een rijke bovenlaag aan, die entertained diende te worden. En dus was er nood aan een casino. Het Stynengebouw dat nu de dijk siert, is het vierde in de reeks, de andere zijn kapotgeschoten of afgebroken, want oorlog, remember!
Stadsgids mevrouw Lieve Malfroot, nam ons mee in de boeiende geschiedenis van Oostende. Een fantastische gids voor ons bezoek aan de Plate. Een mooie maquettewand met al de schepen van de RMT. Lieve geeft uitleg bij het ontstaan van het Casino in de Koningin der badsteden. Het versie van het Casino van Oostende zoals dat er ooit had moeten uitzien.
Maquettes van de ontworpen casino’s staan in het museum, naast fraaie modellen van schepen, met ook veel aandacht voor de mailboten … en dus voor de Prins Philip, gebouwd op de Boelwerf. De overtochten brachten tewerkstelling en rijkdom met zich. Oostende bouwde ook meerdere vuurtorens, steeds hoger maar ook steeds moeilijker recht te houden in oorlogstijd. Gids Lieve vertelde het ons allemaal met vuur. We dankten haar hartelijk en trokken dorstig naar buiten, enkelen laafden zich nog in het intieme aquarium, de anderen trokken de dijk op, keken hun ogen uit naar muurschilderingen of foto’s langs de Noordzee, verbroederden en verzusterden bij Spritz en andere dranken, trokken langs de winkelstraten: Oostende biedt het allemaal … tot zes uur, want dan gaat alles dicht (behalve de cafés en de rosse buurt natuurlijk).
Volgzaam als we zijn was iedereen op tijd aan de bus, die ons zonder omwegen terug naar Temse bracht. Er was al vraag naar de bestemming van de volgende reis. Dat blijft, voorlopig, nog een goed bewaard geheim.
Want het mag onderstreept: het was de moeite waard, de prijs/kwaliteitsverhouding was bovendien zeer hoog.
T. Baeke
Foto’s : Lieven Muësen
